Door het festival Diwali (festival van het licht) was het onmogelijk om een trein richting Varanasi te boeken, dat was wat vier verschillende travel agency's ons vertelden. Toen we de hoop net hadden opgegeven, vertelde reisbureau nummer 5 dat dat gewoon kon. Hij maakte zijn belofte waar, we hadden een sleepertrain die 18 uur zou duren, maar er uiteindelijk 21 uur over deed, maar.... We waren in Varanasi!

Wat een indrukwekkende stad! Je liep 5 minuten door wat straatjes en je zag al 5 ingepakte lijken langskomen met een hoop getrommel en lawaai. We zaten met ons hotel om de hoek van de Burning Ghat, waar de lijkverbrandingen plaatsvonden. Een heftige afsluiting van India.

Na maar twee dagen Varanasi, moesten we alweer door naar Nepal omdat ons visum bijna verliep. We zouden er ongeveer 24 uur over doen, maar dat werd een hel van 48 uur:

Onze trein had -natuurlijk- vertraging, op onze zitplek die voor 3 mensen was bedoeld, zaten er 7, overal om ons heen krijsende kinderen, de grens bleek dicht te zijn waardoor we opeens nog een nacht extra in India zaten, bijna een boete van 80eu p.p. omdat we nog in India zaten, 3 uur in een local-humpy-bumpy-bus (helemaal volgestouwd), geldpin-drama waardoor we de dagbus misten, dus: nachtbus die er 6 uur langer over deed (in totaal 12 uur over 180 km!) en al helemaal verschrikkelijk was.

Pokhara is paradise; vriendelijke Nepalezen, lekker eten, leuke winkeltjes, een prachtig meer en helemaal omringd door hoge (sneeuw)bergen. We zijn hier heerlijk aan het relaxen, bootje varen, wandelen, tempels kijken, om 03.30u opstaan om 2,5u te wandelen naar Sarangkot (een uitkijkpunt over Pokhara en het Annapurnagebergte) en net op tijd, hijgend, aan te komen voor de zonsopkomst.

Een ander avontuur was het, toen we midden in de nacht wakker werden om op muggen te jagen die ons uit onze slaap hielden. We ontdekten toen namelijk dat er naast muggen ook een enorme spin een lekker plekje in onze kamer had gevonden. (Hij kon gewoon door een kier onder de deur naar binnen). Hij was bijna zo groot als een handpalm (die van Merel, niet die van Ceder) en zijn ogen lichtten op als je er met een zaklamp in scheen. Het was een heel gedoe om hem de kamer uit te krijgen en het duurde wel weer even voordat we het licht uit durfden te doen.

Vorig weekend zijn we naar een Buddhist Centre geweest om lessen te krijgen over het Boeddhisme, en meditatie en yoga weer op te pakken. We zaten in een leuke groep mensen en zijn daarna nog een week met ze opgetrokken.

Plannen zijn om nog een of twee trekkings te gaan doen, daarna naar Chitwan National Parc en Kathmandu. We hebben gelukkig nog een maand hier, want we willen nog lang niet weg!